Pepe Mujica

José Alberto Mujica Cordano, presidente do Uruguai entre o 2010 e o 2015, foi senador no seu país do 2014 a 2018, retirándose da actividade política para dedicarse á militancia popular. É líder do Movemento de Participación Popular, o sector maioritario do partido de esquerda Fronte Ampla.

Cun pasado guerrilleiro no que ingresou no Movemento Nacional de Liberación-Tupamaros, Mujica viviu na clandestinidade, foi ferido de bala e estivo máis de quince anos no cárcere, sendo brutalmente torturado. A chegada da democracia, que decretou a amnistía para os delitos políticos, comúns e militares, devolveulle a liberdade en 1985. Pese a esa dura experiencia, a súa voz nunca calou. En palabras súas, “vivir con causa é a única maneira de vivir”.

Pepe Mujica é un dos máis xenuínos exemplos de militancia na defensa dos Dereitos Humanos, “unha loita que non se acaba nunca, unha loita permanente marcada polas desigualdades e as limitacións da nosa pobre humanidade”.

Mujica é a imaxe do compromiso persoal inquebrantable coa defensa dos débiles, dos invisibles, dos esquecidos. A súa voz coherente pon á sociedade fronte ao espello. A súa humildade é belixerante, o seu exemplo de vivir en comuñón coa natureza, sen luxos, esperta a conciencia crítica fronte o consumismo que frustra, empobrece e auto-exclúe.

Mujica é o reivindicador perpetuo dos acordos mundiais que defendan a vida e acaben coa pobreza. Nunha linguaxe sinxela a súa mensaxe é meridiana: ”a causa de todos os males é o modelo de civilización que montamos; a crise da auga, a crise da agresión ao medioambiente non é a causa do problema, a causa é o modelo, o que debemos reverter”.

A súa mensaxe á mocidade é unha espoleta: “non podedes ignorar as conclusións da ciencia pero tedes que poñer por diante a garantía dos Dereitos Humanos porque non nos podemos permitir acabar nun mundo dividido, nun mundo para pobres e outro para ricos”. “Un debe decidir se quere pasar a súa vida sendo un pagador de cotas ou tentando facer algo polos demáis para ter algo de dignidade, pensando que está a facer tamén algo por se mesmo”.

Proposta: Sofía Reyes

Save the Children

ONG que nace hai máis de 100 anos co compromiso de cambiar para sempre o modo no que o mundo trata aos nenos e as nenas. Neste tempo, lograron grandes avances no benestar da infancia e no respecto cara ao seu dereitos pero quedan moitos retos por conquistar.

Save the Children actúa en terreo, respondendo ante cada emerxencia humanitaria estando presente en múltiples puntos do planeta. Os nenos, nenas e as súas familias que afrontan, por múltiples causas, unha situación dramática necesitan apoio e por iso proporciónalles Refuxio, atención psicosocial, saúde e nutrición, hixiene, protección, educación e espazos seguros …

www.savethechildren.es

Proposta: Asociación Fuco Buxán

Pınar Selek

Pinar Selek, socióloga e escritora turca que se converteu en símbolo de resistencia, de defensa sen concesións dos Dereitos Humanos e nunha das activistas de referencia en cuestións como o feminismo, o antimilitarismo e a convivencia de culturas.

Selek naceu en Istambul en 1971. Desde moi nova coñeceu o significado do termo represión. Non en balde, o seu avó foi cofundador do Partido dos Traballadores de Turquía e o seu pai un avogado defensor dos Dereitos Humanos. Creceu, por tanto, nunha familia opositora ao réxime. Foi en 1980, tras o golpe de estado, cando Pınar enfrontouse por primeira vez á absoluta crúeza dun réxime criminal que encarcerou ao seu pai durante catro anos e medio só por soster un pensamento libre. Ela mesma explicábao nunha entrevista: “Crecín fronte a cárceres que encerraron ao meu pai e a moitos dos nosos achegados. Logo a miña mocidade está marcada por numerosos xuízos contra militantes, intelectuais, artistas que defenden os dereitos dos oprimidos e oprimidas. Sabía que en Turquía se es crítica corres o perigo de prisión, exilio ou morte”.

Se graduou en Socioloxía. Nos seus estudos estiveron sempre presentes os colectivos excluídos, vulnerables ou perseguidos. Durante a primeira década dos 90 estudou e conviviu coas distintas comunidades presentes na rúa Ülker de Istambul: nenos sen fogar, homosexuais, transexuais, prostitutas, xitanas… Estas investigacións non deron lugar só a obras que exploraban sociolóxicamente estes temas, senón que tamén provocaron a creación de distintos proxectos de intervención comunitaria con eles. Por exemplo o Taller de Artistas da Rúa que cofundó en 1995 coa participación de persoas sen fogar, prostitutas e transexuais entre outros. Durante estes anos Pınar Selek tamén dedicou parte dos seus esforzos ao estudo do xenocidio armenio e cofundou unha revista feminista chamada Amargi.

En 1998, un ano despois de defender a súa tese doutoral, Selek estaba inmersa nunha investigación acerca da diáspora kurda e a represión á que esa comunidade está sometida. Pınar sabía que estaba en risco, pero nas súas propias palabras: “Nunca pensei que me vería inmersa nunha mala película de ciencia ficción que duraría tanto”. O réxime turco acusouna dun crime que nunca cometeu e do que se demostrou en múltiples ocasións ser inocente.

Na actualidade Selek é cidadá francesa, reside no país galo como exiliada por exercer unha defensa crítica dos Dereitos Humanos e dos colectivos vulnerables no seu país. Sobre ela pesa a pena a cadea perpetua á que foi inxustamente condenada. Con todo, segue loitando e resistindo.

Mujeres como Pınar teñen claro cal é o seu camiño e regálannos este valioso legado. “Resistín desde o primeiro día do meu arresto, resistín a fortes torturas, resistín en prisión, resistín ás ameazas e resisto no exilio porque este país ao mesmo tempo é un espazo de resistencia, crecín na resistencia, incorporei esta cultura de resistencia, de creación, de esperanza”.

Proposta: Mundo Sen Guerras A Coruña