II Recoñecemento Internacional Acampa 2022
Pola paz e o dereito a refuxio
Candidaturas Propostas
para o
II Recoñecemento Internacional
O obxectivo é poñer en valor a necesidade da defensa dos Dereitos Humanos presentando o traballo realizado por organizacións e persoas que son un referente e un exemplo para toda a sociedade. Pretendemos poñer o foco mediático na situación de retroceso dos Dereitos Humanos en todo o mundo e a importancia de recuperalos e defendelos coa forza e resiliencia das organizacións e persoas que reciben este recoñecemento que será proposto e votado por todas as organizacións e persoas que conforman a Rede Acampa Internacional..
Caminando Fronteras
Representada por Helena Maleno Garzón
Esta oenegué actúa desde unha perspectiva transnacional, transcultural, antirracista e feminista mediante a cal denuncian as fronteiras como espazos de impunidade. Loitan polo restablecemento dos dereitos nestes “non lugares”, tecendo redes coas persoas e comunidades en movemento. O seu obxectivo, minar a necropolítica que destrúe os dereitos das persoas e comunidades migrantes. Fano resistindo e resiliendo en colectivo ás violencias estatais, empresariais e criminais que habitan o espazo fronteirizo.
Camiñan, vixían as fronteiras, asegurando nelas contornas e ferramentas de protección que posibiliten a restauración e reparación dos Dereitos Humanos.Traballan de xeito conxunto coas persoas e comunidades en movemento, documentan e denuncian a dor causada por esa necropolítica: execucións de devolucións sumarias, mortes por violencia institucional e desaparicións de persoas. Xunto ás familias das vítimas das fronteiras, impulsan a visibilización das mortas e desaparecidas, iniciando procesos colectivos de identificación e reparación. A súa presenza no terreo e o seu teléfono de protección do Dereito á Vida permitiu salvar centos de miles de vidas á deriva na Fronteira Occidental Europea.
Jineth Bedoya
Jineth, secuestrada, torturada e violada por parte dos paramilitares cando realizada unha reportaxe na Cárcere Modelo de Bogotá, o 25 de maio do 2000, retida, agredida durante máis de 16 horas e abandonada despois nunha estrada, conseguiu coa súa loita levar ao Estado colombiano ante a Corte Interamericana de Dereitos Humanos e, 21 anos despois da súa agresión, obter unha condena histórica. Foron dúas décadas, de presións, de medo e de abandono institucional, nas que transitaron non só ela senón toda a súa contorna. Mais a súa loita persoal e a forza de miles de mulleres sen voz fixeron posible chegar a este xuízo e a esa sentenza sen ningunha dúbida histórica. A batalla mediática e legal foi longa. Pero chegou a xustiza. A Corte Interamericana de Dereitos Humanos achou culpable ao Estado Colombiano de ser incapaz de evitar o secuestro e de ser lento e neglixente no proceso de investigación e condena penal do caso. Por iso ordena medidas de reparación e a promoción de proxectos para evitar a violencia sexual.
O movemento “No es hora de callar” conseguiu arrincar do silencio a miles de mulleres que co apoio de Bedoya e reflectidas nela atrevéronse a denunciar as agresións sexuais e a violencia de xénero.
O 25 de maio, data da súa agresión, foi declarada no 2014 no seu país Día Nacional por la Dignidad de las Mujeres Víctimas de Violencia sexual en el contexto del Conflicto Armado interno.
No 2020 recibiu o Premio Mundial de Libertad de Prensa UNESCO-Guillermo Cano.
Bedoya e a súa organización son o mellor exemplo de Defensa dos Dereitos Humanos, eses dereitos de particulares ou colectivos pisados que requiren dunha voz incansable que faga que a sociedade civil esperte e reclame a condena sobre os que os vulneran e o retorno ao camiño marcado por ese marco mundial co que a cidadanía e os estados dotáronse en 1948 para poñer freo á barbarie.
José Palazón
Palazón e a súa organización están desde hai anos atentos a cómo chegan os menores, tratando de protexelos en calquera circunstancia. O principal risco que sofren é que os devolvan a Marrocos, un risco que crece se son subsaharianos, devolvéndoos a un inferno moito maior do que escapan.
O activismo de Palazón é incansable. “É unha vergoña, pero en Melilla, no noso propio país, hai cativos de oito años absolutamente sós e tirados na rúa” “As mulleres de cor que chegan en barco caen case sempre nas redes de trata; o resto entra pagando ás mafias marroquís pola fronteira”. O coñecemento da dura realidade melillense de Palazón é indiscutible. “Desde o 2014 entraron unha media de 3.000 negros saltando o valo, ningún branco; polo posto de Beni Ensar entraron unha media de 7.000 persoas brancas e ningún negro”.
Palazón traballa para visibilizar esa realidade e denunciar públicamente os acordos de devolución co goberno marroquí.
Médicos sin Fronteras
- Premio Nobel da Paz de 1999
- Premio da Paz de Seúl en 1996
- Premio Príncipe de Asturias da Concordia en 1991
- Premio Lasker- Bloomberg de Servizo Público
Os seus proxectos máis grandes foron República Democrática do Congo (101 millóns de Euros), Sudán do Sur (74,3 millóns de Euros), Iemen (61,5 millóns de Euros), República Centroafricana (57,8 millóns de euros) e Iraq (57,6 millóns de euros). Traballa na prevención e trata dalgunhas enfermidades como a tuberculose, a sida e a meninxite en distintos puntos do planeta.
Desde o inicio das actividades de procura e rescate en 2015, MSF destinou equipos médicos a bordo de sete barcos de rescate que, en ocasións, operan en colaboración con outras organizacións. En total, os seus equipos participaron en 682 operacións de procura e rescate, e prestaron asistencia a máis de 81.000 persoas.
En 2016 Médicos sin Fronteras renunciou aos Fondos da UE e os seus Estados membros en protesta pola daniña política migratoria que se plasmaba no Acordo UE-Turquía para externalizar o control migratorio de persoas.
En maio de 2021 botou á mar o Geo Barents. Dispón de clínica, sala de maternidade e sala de observación para todas as actividades médicas que se desenvolvan a bordo. O buque conta con dúas lanchas rápidas de rescate ( RHIBS) para botalas durante as actividades de rescate. Só na última quincena de 2021, realizou 8 operacións no Mediterráneo central, rescatando e proporcionando atención medica a case 600 persoas. O pasado 25 de xaneiro de 2022 rescatou a 439 persoas.
Padre Júlio Lancelotti
Lancelotti tamén traballou no Servizo Social de Menores, que logo se converteu na Secretaría Municipal de Asistencia e Desenvolvemento Social, e no Centro de Apoio ao Inmigrante dando clases a nenos con dificultades de aprendizaxe.
En 1980, coñeceu a monseñor Luciano Pedro Mendes de Almeida, entón bispo auxiliar de São Paulo. Xuntos sentaron as bases da Pastoral do Menor da Arquidiócesis de São Paulo. Un ano despois comezou a estudar teoloxía e foi ordenado sacerdote. Participou con Luciano Mendes en todas as fundacións da citada Pastoral do Menor e colaborou na fundación da Pastoral dá Criança e na formulación do Estatuto do Neno e do Adolescente ( ECA) que segue vixente na actualidade.
En 1986 foi destinado á Parroquia de São Miguel Arcanjo dá Mooca, onde comezou o seu labor pastoral con persoas sen fogar e menores abandonados. Participou na campaña contra os malos tratos na Fundación Estatal para o Benestar do Menor ( FEBEM), que tivo como resultado un manifesto contra a política do ” Cacete Pedagóxico” e a dimisión da súa presidenta. Catro anos máis tarde foi un dos fundadores da Comunidade Povo dá Rua São Martinho de Lima, un refuxio para persoas sen fogar. A comunidade contaba cunha cociña, unha lavandería e unha pequena carpintería para cursos de formación profesional.
O Pai Lancelotti traballa con delincuentes xuvenís, presos en liberdade condicionada, pacientes con VIH/sida e poboacións de baixos ingresos e persoas sen fogar. Cre na persoa humana por encima de todo, “como imaxe e semellanza de Deus” e considera que todos os cidadáns deben ver respectados os seus dereitos.
O 26 de xullo de 1991 fundou casa ” Vida I”, e máis tarde a ” Vida II”, para nenos enfermos de VIH. O proxecto foi patrocinado por Diana, a Princesa de Gales, e recibiu financiamento de varias organizacións relixiosas de todo o mundo. Como Vicairo Episcopal para a Xente da Rúa da Arquidiócesis de São Paulo, está á fronte de varios proxectos municipais na cidade para atender á poboación necesitada, aos invisibles, aos drogadictos, ás persoas con VIH/sida, aos inmigrantes, aos refuxiados. Por citar un exemplo, o programa “A Xente na Rua”, formado por axentes de saúde comunitarios, antigos habitantes da rúa, que actúan baixo a súa coordinación. O Pai Lancelotti non abandonou as rúas na pandemia, traballando tamén para conseguir vacinas para as persoas sen fogar.
O Concello de São Paulo en 2019 e 2020 colocou obstáculos de pedra en espazos públicos (baixo viadutos, prazas, etc.) para que os indixentes non durmisen. Lancelotti, machada en man, foi quitalos –unha imaxe que se fixo viral- conseguindo que a cidade deixase de poñer obstáculos nas súas rúas e prazas.
Polo seu labor vinculado aos Dereitos Humanos, foi recoñecido pola Unesco e recibiu o seu primeiro título de Doutor Honoris Causa da PUC.
Sultana Jaya
O seu testemuño defínea:
“Chámome Sultana Jaya, son Saharauí, ninguén sabe que existo.
No ano 2007 un policía marroquí rouboume, agrediume, arrincoume un ollo…
o meu crime, manifestarme pola liberdade do meu pobo
o meu castigo, unha condena.
Chámome Sultana Jaya, son Saharauí e só por selo non me deixan ser libre.
Chámome Sultana Jaya e por ser Saharauí ao chegar ao meu país a policía marroquí ten o dereito para reterme durante horas, rexistrar a miña equipaxe, a someterme e a humillarme.
A sospeita do meu delito, levar unha bandeira saharauí.
Chámome Sultana Jaya e son saharauí, e por selo levo retida na miña casa máis de 180 días,
o meu único crime berrar liberdade.
Chámome Sultana Jaya e por ser saharauí tentáronme arrincar o único ollo que me queda,
só por ser saharauí arrincáronlle dous dentes á miña irmá e agrediron á miña nai.
Chámome Sultana Jaya e asperxeron a miña casa con produtos químicos, cortáronnos a luz, roubáronnos desde diñeiro ata utensilios de cociña.
O noso castigo por ondear bandeiras saharauís.
Chámome Sultana Jaya, son saharauí e violáronnos, xa non só colleron os nosos Dereitos Humanos e malláronos, golpeando e reducindo ao seu máis mínima expresión, senón que directamente violaron os nosos corpos con obxectos, colonizaron o noso corpo, ocupárono ilegalmente, como fixeron coa nosa terra.
Pero o que as bestas non saben é que a nosa alma é tan libre como o vento,
tan forte como a area do deserto,
que a nosa forza é máis digna e salvaxe que calquera golpe que nos poidan dar.
Chámome Sultana Jaya, son saharauí, e nunca deixarei de gritar: Sahara Libre!”
